همسفر
کشتی در طوفان سهمگین دریا شکست و غرق شد. فقط دو مرد توانستند به سوی جزیره کوچک بی آب و علفی شنا کنند و نجات یابند.دو نجات یافته دیدند هیچ کاری از دستشان بر نمی آید، با خود گفتند بهتر است از خدا کمک بخواهیم. بنابراین دست به دعا شدند و برای این که ببینند دعای کدام بهتر مستجاب می شود به گوشه ای از جزیره رفتند.نخست، از خدا غذا خواستند. فردا مرد اول، درختی یافت و میوه ای بر آن، آن را خورد. اما سرزمین مرد دوم چیزی برای خوردن نداشت.
هفته بعد، مرد اول از خدا همسر و همدم خواست، فردا کشتی دیگری غرق شد، زنی نجات یافت و به مرد اول رسید. در سمت دیگر، مرد دوم هیچ کس را نداشت. نه مونس و نه همدمی.
مرد اول از خدا خانه، لباس و غذای بیشتری خواست، فردا، به صورتی معجزه آسا، تمام چیزهایی که خواسته بود به او رسید. مرد دوم اما هیچ نداشت.
دست آخر، مرد اول از خدا کشتی خواست تا او و همسرش را با خود ببرد. فردا کشتی ای آمد و در سمت او لنگر انداخت، مرد خواست به همراه همسرش از جزیره برود و مرد دوم را همانجا رها کند. پیش خود گفت، مرد دیگر حتماً شایستگی نعمت های الهی را ندارد، چرا که درخواست های او پاسخ داده نشد، پس همینجا بماند برای او بهتر است.
زمانی که کشتی می خواست حرکت کند، ندایی از آسمان پرسید: چرا همسفر خود را در جزیره رها کردی؟مرد پاسخ داد: این نعمت هایی که به دست آورده ام همه مال خودم است، همه را خود از خدای خود درخواست کرده ام. درخواست های او که پذیرفته نشد، پس لابد لیاقت این چیزها را ندارد.
ندایی آسمانی ، مرد را سرزنش کرد: و گفت اشتباه می کنی. زمانی که تنها خواسته آن مرد را اجابت کردم، این همه نعمت به تو دادم.
مرد با حیرت پرسید: مگر آن مرد از تو چه خواست که باید مدیون او باشم؟
ندا پاسخ داد: از من خواست که تمام خواسته های تو را اجابت کنم!